West-Canada - Juni 2022: Dag 9: Jasper -> Banff

Columbia Icefields Parkway.

De meest spectaculaire panoramaroute van Canada is de weg tussen de steden Jasper en Banff. Het ene turkoisekleurige meer rijgt zich aan het andere. In elk wateroppervlak worden de donkere wouden en de puntige toppen van de omliggende bergen weerspiegeld. Bruisende watervallen storten zich langs de steile bergflanken naar beneden.

Dag 9, diep in de Rocky Mountains.

Een vroeg ontbijt om 07:00 uur, want we vertrekken vandaag om 07:45 uur om tijdig op de afspraak aan de gletsjer te komen. Er zijn ook beren gespot op de route. We zullen later ontdekken of het wel waar is.

Programma:

Sunwapta Falls
Tangle Creek
Columbia Icefield
Wilcox Pass
Peyto Lake
Bow Lake

Sunwapta Falls.

Regelmatig is er een waterval die weeral de vorige tracht te overtreffen. We houden halt bij de spectaculaire Sunwapta Falls. Het zijn de eerste die we vandaag om 09:00 uur tegenkomen: de Sunwapta Falls. We genieten van dit watergeweld tot 09:30 uur.

Sunwapta Falls tussen Jasper en Banff.

De falls zijn spectaculair. Liters water verdwijnen hier met een oorverdovend geraas in een diepe kloof.

'Sunwapta Falls' tussen Jasper en Banff.

Een der mooiste bergwegen ter wereld, door het land van gletsjers.

Vandaag rijden we ongeveer 360 km door het land van gletsjers. De landschappen zijn adembenemend! We volgen de scenic Hwy 93A om later terug op de 93 te komen, tot we ten noorden van Lake Louise de Icefields Parkway bereiken. Deze wordt beschouwd als een de mooiste bergwegen ter wereld. (https://icefieldsparkway.com/)

Tangle Creek.

Na 100 km en om 10:30 uur bereiken we deze waterval die aan de route ligt die we volgen. Deze keer geen wandeling door een paadje of door enkele struiken.

Tangle Creek

Tangle Creek Falls

Columbia Icefield.

Deze gletsjer is de grootste ijskap van het Rockies gebergte. Deze 'moeder der rivieren' voedt er drie: de Columbia, de Athabasca, en de Saskatchewan. Mooi op tijd bereiken we de parking van het complex, rond 10:50 uur. De afspraak was dat we om 11:30 uur aan het complex onze reservatie ophalen. Maar dat was niet buiten de Guy gerekend. Hij vond er niet beter op dan iets te gaan zoeken. Wat, dat was niet duidelijk. Na vruchteloos gezocht te hebben, toch besloten om gehoor te geven aan het gemopper van de reizigers. Niets gevonden en dan toch maar terug gereden naar de Icefield. Zucht!

Met de bus naar de gletsjervoet.

Vanaf het complex worden we met 17 personen naar de voet van de gletsjer gevoerd. Daar staat een reusachtige sneeuwmobiel te wachten. Een reusachtig voertuig met nog reusachtigere wielen.

Athabasca gletsjer.

Met deze bus rijden we naar de gletsjer.

Deze sneeuwmobiel trekt zich met zijn reusachtige wielen moeiteloos door de zeer steile helling naar de voet van de sneeuwmassa. Volgens de chauffeuse, een langharige acajoujuffer, heeft het vorige week nog een 15 cm gesneeuwd. De gletsjer trekt zich jaarlijks terug en binnen een tiental jaren is deze gletsjer ook verdwenen. Nog gauw genieten, want niet lang meer want we voelen de gletsjer wegsmelten onder onze voeten.

Met de snowmobiel op de gletsjer.

Tot hier en niet verder.

Grens tot waar men mag komen.

Met de Canadese vlag.

De driver van de snowmobiel wacht ons terug op om 13:15 uur. We hebben dus ruim de tijd, een half uur, om even rond te wandelen en de nodige foto's te nemen. We zijn dan om 14:00 terug aan het Columbia Icefield bezoekerscentrum.

HOBO gezelschap op de Columbia Ice Field gletsjer.

Wilcox Pass.

Iets voorbij het Columbia Icefield Centre begint er een wandeling, genoemd Wilcox Pass. De helft van de groep, 7 van de 16, heeft de nodige, conditie en de wil om deze wandeling te doen. Het is een niet al te gemakkelijke maar ook geen heel zware wandeling die heen en terug een 400 meter hoogteverschil heeft. Anderhalf uur heen en terug, van 14:20 tot 15:50 uur door de dappersten onder de groep.

De meest sportievelingen boven op de Wilcox pass.

Boven op de Wilcox pas.

Hilda met Renée

We hebben zwarte beren gevonden.

West-Canada is het land van de beren, tot grote vreugde van de toeristen. Tijdens het vervolg van de rit zitten er warempel zwarte beren, dicht bij de kant van de baan, rustig te smullen van het lekkere gras, of iets anders in die aard. Onmiddellijk stoppen alle wagens om dit spektakel te bekijken. Er kan zo een file ontstaan van wel 20 wagens. En de beer, die trekt het zich niet aan.

Zwarte beer 1

Een zwarte beer!

Peyto Lake.

Dit meer is wereldberoemd, en terecht. De ligging is uniek. Vanaf het hoogste uitzichtpunt lijkt het meer op de kop van een vos, compleet met oortjes.

Peyto Lake.

Het meer is genoemd naar een vroege gids en stroper in het gebied. Het meer wordt door een gletsjer gevoed door de beek 'Peyto Creek' dat water meebrengt vol mineralen van de Peyto gletsjer waardoor het een lichtblauwe kleur heeft. De mineralen bezorgen het meer een lichtblauwe kleur.

Zwarte beer 2.

Beertje nr 2 vandaag.

Bow Lake.

Dit is een gletsjermeer en onderdeel van de rivier de Bow. Het meer ligt op een hoogte van 1950 meter.

Er is nog weinig belangstelling voor. Het is ook reeds 18:15 uur en iedereen snakt naar het hotel. Iets later begint het nog hevig te regenen. De eerste regen sedert onze aankomst in de USA/Canada.

Banff

De Guy had het idee om naar een souvenirwinkel in Banff iets te gaan doen. Eerst wat gesukkel om een parkeerplaats te vinden. In de zoveelste souvenirwinkel wat rondgehangen. Op de beleefde vraag om te vertrekken was hij eindelijk bereid gevonden om deze plaats te verlaten. In de regen naar het logies, waar ook geen eten meer te verkrijgen was..

Logies.

We bereiken Canmore, dat een 20 km voorbij Banff ligt om 19:45 uur. Het hotel heeft ook geen faciliteiten om nog avondeten op te dienen. Iets gaan zoeken op de avond, in die typische kille en grauwe afgrijselijke baanrestaurants. Men kiezen tussen en 'Subway' en nog iets in die trend. 'Het is 20:30 geworden en we kunnen dat spul op de kamer naar binnen spelen.

We logeren voor 3 nachten in Canmore Inn & Suites. Dit ligt op een 25 km van Banff.